ریل های راهنما آسانسور :

ریل های راهنما آسانسور نقش هدایت کننده را دارند و از پیچش و یا حرکت پاندول کابین در اثر بار ناهمگونی که ممکن است بر روی کف کابین اعمال شود و یا جابجایی مسافر در آن رخ دهد، جلوگیری کنند.

از دیگر وظایف مهم ریل در صورت عملکرد سیستم ایمنی یا پاراشوت لقمه های ترمز ایمنی روی سطح ریلها درگیر شده کابین را متوقف می‌کند. در بین صدها قطعه ای که یک آسانسور را تشکیل می‌دهند، ریلها قسمت ثابت آسانسور و دیگر قطعات متحرک هستند، بنابراین ریلها حساس ترین قسمت بوده و بزرگترین نقش را در عملکرد صحیح کلیه ی تجهیزات آسانسور به عهده دارند. سطح مقطع ریل ها به شکل T می باشد و سطوح آن ماشین کاری شده و کوچکترین خمیدگی، خراشیدگی و یا تاب خوردگی نباید داشته باشد.

در دو سر این ریل ها یک زبانه و یک شیار تعبیه شده که به هنگام نصب آنها یکدیگر جفت می‌شوند. اندازه ی ریل ها در شاخه هایی به طول ۵ متر و در ضخامت های مختلف در بازار وجود دارد که برحسب نیاز آسانسور، شرکت های آسانسور نصاب در ساختمان مورد استفاده قرار می دهند.

نحوه ی نصب این ریل ها که از کف چاه شروع می‌شود بسیار مهم است و باید کاملا عمود و بدون هیچ گونه عدم جفت شدن، خمیدگی و ناشاقولی به صورت موازی با یکدیگر اجرا گردند، در غیر این صورت بر روی کیفیت حرکت آسانسور به هنگام بهره برداری تاثیر خواهد داشت و باعث ارتشاعات افقی در کابین در حین حرکت آن می‌شود و این خود موجب می‌گردد تکان هایی به مسافرین داخل کابین وارد می‌شود، در صورتی که ریل ها عمود نباشند به هنگام حرکت کابین نیروهای خارجی درر ریل ها به وجود خواهد آمد که باعث صدمه دیدن ریل ها می‌گردد و کابین حرکت نرمی نخواهد داشت و در صورتی که ریل موازی نباشند و دهانه ریل ها در طول چاه یکسان نباشند و مرتعش شده و با عبور از محل نقطه ی ضعیف ریل نیرویی به موتور نیز وارد می‌شود و محلهای اتصال دو ریل در صورتی که لبه ها در یک راستا نباشند با ایجاد ارتعاش کابین در عبور از نقطه به کفشک ها نیرو اعمال کرده و باعث خوردگی کفشک ها نیز می‌شود به خصوص این موصضوع در ریلهایی که با یکدیگر انحراف مختلفی داشته باشند تشدید می‌گردد و باعث سر و صدای غیر عادی در هنگام جرت کابین می‌شود.

اولین ریل نصب شده در داخل چاهک که اصطلاحا به آن ریل شابلون می‌گویند از دقت خاصی باید برخوردار باشد. از دیگر مشکلاتی که در اثر عدم دقت در اجرای ریل ها ایجاد می‌شود ناکارایی سیستم درایو ۳vf در آسانسور است، در صورتی که فاصله ی دهانه ی ریلها از یکدیگر به طور دقیق و مساوی در طول چاه آسانسور اجرا نشده باشند باعث گیر کردن کابین در ریلها شده که این نیز به موتور محرکه و در نهایت به سیستم کنترل سرعت ۳vf فشار آمده باعث انتقال جریان الکتریکی بیشتر خواد شد.

 

ریل ها در حالت عادی کار آسانسور، نیروی زیادی را متحمل نمی‌شوند ولی در مواقعی که ترمز اضطراری (پاراشوت) فعال می‌شود و به ریل ها فشار زیادی وارد می‌شود،. که در صورت درست انتخاب نکردن نوع ریل و یا فواصل براکت ها ممکن است در آنها در جهت افقی انحنا و پیچش ایجاد شود.

براکت ها پایه هایی هستند که ریلها به وسیله آنها به دیوار چاه و سازه نصب می‌شوند و بسته به نوع و اندازه ی ریلها و ظرفیت کابین آسانسور و همچنین نوع ترمز اضطراری که مورد استفاده قرار می‌گیرد فواصلشان تعیین میگررد تا کمانش در ریل ها روی ندهد.

فواصل براکت ها باید به گونه ای باشد که حداقل یک عدد در طول ۵ متر هر ریل وجود داشته باشد، در طول مسیر حرکت اسانسور بیشتر از ۲۰ متر، براکت های فنری به علت تحمل فشار ساختمان مناسب‌تر هستند.

در آسانسور هایی با سرعت تا ۲/۵ متر بر ثانیه و بیشتر، اکثر تولیدکنندگان جهت فراهم کردن امکان حرکت بهتر، از اجزای پیچیده تری استفاده می‌کنند به طور مثال از واشرهای برنجی بین براکت ها و پشت ریل ها استفاده می‌گردد، فاصله ی پشت ریلها از سطح داخلی دیوار چاه آسانسور نباید کمتر از ۳ سانتی متر باشد.

پس از موتور محرکه آسانسور، قطعه ی دیگری مانند ریل از چنین اهمیت زیادی که تاثیر در کیفیت حرکت آسانسور می‌گذارد، نمی‌باشد. با اینکه ریلهایی با مقاطع گرد و دیگر اشکال تاکنون مورد استفاده قرار گرفته اند ولی ریل به صورت T شکل در حال حاضر به صورت انحصاری مورد استفاده قرار می‌گیرد.

موقعیت ریل‌ها به این عوامل بستگی دارد ‌:

محل درب وردی آسانسور، شکل کابین و مرکز گرانش آن که در مرحله طراحی، مشخص و تعیین می‌شود.